Ewangelia wg św. Jana 20,1-9
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła, więc i przybyła do Szymona Piotra oraz do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: «Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono».

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą w jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych.

„Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma”.
Pusty grób jest symbolem Zmartwychwstania. Dla uczniów to przełomowa chwila, od której zaczynają rozumieć więcej. W Jezusie dostrzegają Mesjasza, który pokonał śmierć. Zrozumieją jeszcze więcej po zesłaniu Ducha Świętego, który im wszystko wyjaśni.
Jestem w lepszej sytuacji niż oni, bo już przyjąłem Ducha Świętego. Dla mnie grób Jezusa to miejsce nadziei. Jezus pokonał śmierć, więc moje życie nie skończy się w grobie. Ale śmierć będzie tylko trudnym przejściem do lepszego życia. To dobra nowina, będę żył na wieki. Dzięki Jezusowi zmartwychwstanę. Ta perspektywa jest dla mnie źródłem prawdziwej radości, której nie zdołają zagłuszyć trudy codzienności.
Tato dziękuję, że tak wymyśliłeś historię Zbawienia – dałeś nam swojego Syna.

Życzę Ci dostrzeżenia w Zmartwychwstaniu Jezusa, źródła prawdziwej radości.

Szczęśliwy mąż i ojciec
Grzegorz Kociuba